Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVI (cz. 5)

– Więc wuj nadal nie chce o nas słyszeć? – westchnęła Lodzia, opierając łokieć o stolik, a policzek na dłoni. – To dla mnie przykre, ale cóż… rozumiem to.

– Ojciec ma twardy charakter – powiedział oględnie Tomek. – Ogólnie niełatwo się z nim gada, a ostatnio zrąbały mu się jeszcze na głowę jakieś kłopoty zawodowe. Co nie, młody? Chyba coś mu się w firmie wali, bo chodzi wściekły jak osa.

– Ma problemy z papierami – wyjaśnił Artur. – Jeden klient ściga go za jakieś niby niedopatrzenie, ojciec twierdzi, że to bzdura, ale widać po nim, że sprawa go gryzie. Wiem tylko tyle, co sam przebąkuje, wolę nie pytać o szczegóły, bo katrupi wzrokiem.

Od ponad dwóch godzin siedzieli we trójkę w restauracji Tarasowa w śródmieściu. Umówione przez Artura spotkanie z Lodzią okazało się jednocześnie okazją do rozmowy obu braci, gdyż ci widywali się rzadko, odkąd Tomek ożenił się i wyprowadził z rodzinnego domu.

Lodzia z przyjemnością poznała drugiego kuzyna, który okazał się równie sympatycznym jak Artur, lecz na oko o wiele bardziej charakternym od niego mężczyzną. Zaskoczył ją zwłaszcza jego wygląd. Spodziewała się kogoś podobnego do Artura, a w konsekwencji również do ich ojca, tymczasem Tomek nie wykazywał niemal żadnych cech podobieństwa z bratem. Co prawda również miał niebieskie oczy, ale o innym kształcie i odcieniu, dużo ciemniejsze włosy i zupełnie inne rysy twarzy. Łatwo było wywnioskować, że z wyglądu musiał być podobny do matki, a z charakteru bardziej do ojca, odwrotnie niż w przypadku Artura. Lodzia pomyślała, że gdyby natknęła się na Tomka na ulicy, nigdy nie wpadłoby jej do głowy, że człowiek ten może mieć jakikolwiek związek z wujem Edwardem. Dopiero po bliższym przyjrzeniu mu się dostrzegła rys podobieństwa w stanowczym wyrazie ust, charakterystycznym również dla Mamusi.

– No, ale czekaj! – zdziwił się Tomek. – Ojciec nie dopilnowałby komuś papierów z nadzoru? Nie wierzę. Przecież to jest chodząca organizacja i skrupulatność. Przepraszam, Lodziu, że tak przynudzam – spojrzał z zakłopotaniem na dziewczynę – ale muszę dopytać młodego, o co w tym wszystkim chodzi. Ostatnio widziałem ojca krótko i w ogóle nie chciał o tym gadać.

– Tomek, mówię ci, że nie wiem! – westchnął Artur. – Może ktoś celowo robi mu jakieś świństwo? Nie mam pojęcia, mnie też nie ma w domu całymi dniami. Ale fakt, że chodzi podminowany jak nigdy. Mama wspomniała, że jeśli tak dalej pójdzie, to sprawa oprze się o sąd, bo ten facet już się wygraża. Nic więcej nie chciała mówić, pewnie tata jej zabronił jak zwykle. Ja zresztą też nie drążyłem… ale prawda, że ostatnio jest kompletnie nie w sosie.

– A ty mu jeszcze dodatkowo dokuczyłeś, mówiąc o spotkaniu ze mną? – pokręciła głową Lodzia, patrząc na niego z wyrzutem. – Trzeba było na razie dać spokój.

– To nie ma znaczenia, Lodziu – zapewnił ją Tomek. – Skoro młody twierdzi, że ojciec dostał furii na sam dźwięk waszego nazwiska, to jego humory i kłopoty zawodowe nie mają tu nic do rzeczy. Już my znamy naszego starego, nie bój się. To jest w porządku facet, ma charakter, ale nigdy nie wyżywa się na niewinnych, no i bardzo dobrze traktuje podległych mu ludzi…

– Dopóki mu nie podpadną – dokończył z przekąsem Artur.

– Fakt! – zaśmiał się Tomek. – Kto raz zajdzie mu za skórę, ten ginie marnie!

– Mnie jeszcze nie widział ani razu – zauważyła smutno Lodzia. – Ale i tak wiem, że moja pozycja nie jest neutralna. Mam na sumieniu ten niewybaczalny grzech, że jestem jego siostrzenicą, chociaż liczyłam na to, że to właśnie będzie atut…

– Przykro mi, że tak to wygląda – odparł Tomek, poważniejąc.

– Oczywiście nie będę się upierać, jestem ostatnią osobą, która chciałaby narzucać mu się w jakikolwiek sposób – zastrzegła Lodzia. – Wystarczy mi, że poznałam was i bardzo się z tego cieszę. Ale wiem, że babci bardzo by zależało na tym, żeby się z nim pogodzić… Jak by na to nie spojrzeć, to jednak jego matka. Miałam nadzieję, że teraz może się uda, ale widzę, że raczej nic z tego nie będzie.

Obaj bracia popatrzyli po sobie z westchnieniem.

– No cóż, Lodziu, powiem ci to wprost – podjął Tomek. – Na moje oko jesteś za delikatna, żeby stawać z naszym ojcem do boju o babcię. Jeśli on się na babcię śmiertelnie obraził, a w dodatku to jest już taki zadawniony konflikt, to ja nie wróżę temu sukcesu. Szkoda twoich nerwów, stary by cię zmiażdżył w pięć minut.

– Rozumiem – kiwnęła głową Lodzia. – Mnie też nie uśmiecha się dostać od wuja po głowie za winy przodków. Zresztą za bardzo go szanuję od dzieciństwa, żeby niszczyć sobie w myślach jego wizerunek. Lepiej niech na razie zostanie tak, jak jest – dodała w zamyśleniu.

Na jej twarzy pojawił się smutek, który dziś co chwila osnuwał niewidzialnym cieniem całą jej postać. Artur przyglądał jej się przez kilka sekund z dziwnym roztargnieniem.

– Ja natomiast bardzo chętnie poznałbym babcię – zaznaczył po chwili ciszy.

– A tak, myślałam o tym – ożywiła się Lodzia. – Tylko na razie nie wiem, jak miałabym przekazać jej taką wiadomość. Babcia ma słabe serce, co prawda trochę to sobie wmawia, ale nie tak do końca…

– Hipochondria – zdiagnozował z rozbawieniem Artur, wymieniając z Tomkiem porozumiewawcze uśmiechy. – Przypadłość bardzo rozpowszechniona wśród pań w tym wieku… zresztą nie tylko wśród pań.

(c.d.n.)