Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVI (cz. 9)

– Tak, ale Matylda opowiadała mi jakieś dziwne rzeczy – odparła Mamusia, mierząc Lodzię podejrzliwym wzrokiem. – To się nijak kupy nie trzyma. Najpierw, że Lodzia była tam, jak to ona powiedziała… królową balu. Albo coś takiego.

Lodzia uśmiechnęła się z łagodnym smutkiem, dojadając surówkę.

– Królową balu? – skrzywiła się Babcia. – A co to znowu za pomysły?

– Właśnie nie wiem – pokręciła głową Mamusia, znów zerkając uważnie na córkę. – Przecież ty nie byłaś na żadnym balu, prawda, Lodzieńko?

– Nie, mamo – odparła cicho Lodzia. – Byłam tylko na swoich urodzinach.

– Tak właśnie powiedziałam Matyldzie – zapewniła Babcię i Ciotkę Mamusia. – A ona mi na to, że to musiał być bal, bo Lodzia tańczyła tam pokazowego walca z jakimś mężczyzną, podobno dużo od niej starszym… a przedstawiono ich publicznie jako parę!

Tatuś podniósł czujnie głowę znad talerza i popatrzył pytająco na Lodzię. Odłożyła nóż i widelec, również spojrzała na niego i ze smutkiem pokręciła głową.

– Co za bzdury! – fuknęła z niesmakiem Babcia. – I kto to takie plotki sieje? Walca? W restauracji? No, naprawdę, już nie miała co wymyślić!

– Też mi się to wydawało nieprawdopodobne – przyznała Mamusia, której nie umknął gest Lodzi. – Nie chciałam Matyldzie robić przykrości, ale od razu sobie pomyślałam, że może ta jej córka wypiła po prostu za dużo alkoholu i coś jej się pomieszało…

– Albo uwidziało – dodała z przekąsem Babcia. – Może rzeczywiście widziała Lodzię w tej restauracji, a walc jej się przyśnił. Potem jakoś sobie to skojarzyła i teraz myśli, że to prawda.

– Ale jak można tak siać plotki o młodej dziewczynie z sąsiedztwa? – pokręciła z dezaprobatą głową Ciotka Lucy. – Nieładnie. Przez takie gadanie można krzywdę komuś zrobić, nawet niechcący. Dziecko serce ma złamane, a tu już ją obmawiają za plecami i wymyślają jakieś niedorzeczności…

– Dlatego ja nie wierzę w ani jedno słowo – zapewniła ją skwapliwie Mamusia. – Matylda lubi przekręcać i koloryzować, ta jej córka pewnie taka sama.

– A ty, Lodzieńko, przypadkiem nie przejmuj się tymi oszczerstwami – powiedziała serdecznie Ciotka, dolewając Lodzi kompotu. – My w to wcale nie wierzymy, to jakieś brednie. No, masz, napij się kompociku… przynajmniej wreszcie coś zjadłaś.

Tatuś nie spuszczał z córki uważnego wzroku. Uśmiechnęła się do niego ponad stołem, starając się, by uśmiech ten wypadł jak najpogodniej. Odwzajemnił jej go z czułością, po czym odsunął swój talerz i podniósł się z krzesła.

– Jadę do Carrefoura, Zosiu – oznajmił żonie. – Zobaczę te narzędzia i mam nadzieję, że coś wybiorę. A może jeszcze coś innego trzeba kupić przy okazji?

– Rodzynki już się kończą – przypomniała sobie Ciotka Lucy. – I migdały. Gdybym miała piec makowca dla Lodzi na dwudziestego ósmego, to zabraknie mi bakalii… No, ale ty się tym nie przejmuj, Mareczku, pooglądaj sobie spokojnie narzędzia, a bakalie ja już kupię sama tutaj na osiedlu.

– Ale to przecież nie problem, mogę ci kupić te rodzynki – zadeklarował się Tatuś. – Tylko nie za bardzo wiem, jakie…

– Ja pojadę z tatą – zgłosiła się nagle Lodzia, co sprawiło, że twarz Tatusia natychmiast rozpromieniła się uśmiechem. – Chętnie się gdzieś przejadę, bo już tylko siedzę i siedzę w domu… Wybiorę ci te bakalie, ciociu. Coś jeszcze trzeba oprócz migdałów i rodzynek?

– O, Lodzieńko, to jest bardzo dobry pomysł! – ucieszyła się Mamusia. – Siedzisz tyle zamknięta w pokoju, przynajmniej trochę się przewietrzysz…

– Jeszcze orzechów włoskich można by dobrać – stwierdziła Ciotka Lucy po chwili zastanowienia. – I suszonych moreli.

– Dobrze, ciociu – odparła Lodzia, wstając z krzesła i starając się uśmiechnąć do Tatusia. – To co, tato, poczekasz chwilkę na mnie? Przebiorę się tylko i zaraz będę gotowa.