Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVII (cz. 4)

Po długiej chwili znów spojrzeli sobie w oczy. Mierzył ją teraz przenikliwym wzrokiem bandziora.

– Wyjdziesz za mnie, Lea? – zapytał poważnie.

– Tak, Pablo – odparła bez wahania. – Tylko za ciebie, za nikogo innego na świecie.

Przyglądał jej się nadal z uwagą.

– I będzie ci odpowiadał taki niedoskonały mąż? – upewnił się.

Uśmiechnęła się kokieteryjnie, podniosła ręce do jego twarzy i przesunęła obydwoma kciukami naraz po drobnych zmarszczkach w kącikach jego oczu, rozcierając przy tym resztki nieobeschłych jeszcze łez.

– Taki będzie w sam raz – szepnęła. – Trochę go tylko rekonfiguruję, pozmieniam sobie parę ustawień… i będzie idealny.

Twarz Pabla rozjaśniła się, a na jego usta wybiegł ten ukochany, rozbawiony półuśmiech, za którym tak bardzo tęskniła.

– Wyślesz mnie pewnie na jakąś kurację odmładzającą? Albo każesz mi zrobić parę operacji plastycznych, żebym chociaż z pozoru wyglądał jak dwudziestolatek?

Lodzia nadal gładziła delikatnie kąciki jego oczu samymi opuszkami palców, tak samo, jak miała w zwyczaju pieścić płatki ulubionych kwiatów.

– Wcale nie – odparła przekornie. – Po co mi jakiś nieopierzony szczaw? Mnie się w ogóle nie podobają faceci przed trzydziestką. Odkryłam w sobie niezdrowe upodobanie do starych, sędziwych oprychów… Mama nie będzie zadowolona, ale nic nie poradzę na to, że jakoś dziwnie pociągają mnie u mężczyzn takie zmarszczki, jak ty tu masz, bandziorku…

Oczy Pabla lśniły, jakby podświetlał je od środka promień słońca.

– Mała łobuziaro! – pokręcił głową. – Od początku wiedziałem, że tylko udajesz grzeczną dziewczynkę. Pewnie zadawanie się z sędziwymi dziadkami to jakaś nowa, perwersyjna moda wśród współczesnych licealistek?

– Aha, zwłaszcza wśród tych, na które polują bezczelni adwokaci przebrani za bandziorów – odcięła mu się Lodzia. – Widzisz, jaki z ciebie szubrawiec? Uwiodłeś z zimną krwią naiwną nastolatkę!

– Z jaką zimną krwią, kociaku? – uśmiechnął się Pablo, a jego oczy błysnęły zaczepnie w półmroku. – Moja krew ma tysiąc stopni, przy tobie płonę jak ognisko. Od pierwszej sekundy, kiedy cię zobaczyłem, byłem jak czynny wulkan… musiałem uciekać przez okno, żeby nie wybuchnąć!

W oczach Lodzi rozbłysły przekorne iskierki, wysiłkiem woli stłumiła śmiech i przechyliwszy lekko głowę, rzuciła mu wzorowane na mimice Babci zbulwersowane spojrzenie.

– Doprawdy, wstydu pan nie ma, panie Pawle – powiedziała, naśladując do złudzenia jej zdegustowany ton. – Za grosz przyzwoitości.

Pablo roześmiał się serdecznie, nie odrywając od niej rozpromienionych oczu, po czym przytulił ją do siebie i przylgnął czule ustami do jej skroni.

– Ty moja mała figlarko – wyszeptał w uniesieniu. – Jak ja cię kocham!