Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVII (cz. 6)

– Niestety, mój zdrowy rozsądek od początku przez ciebie szwankował, bandziorku – uśmiechnęła się Lodzia. – Zamiast posłuchać mamy i grzecznie zakochać się w jakimś fajnym rówieśniku albo w przystojnym studencie à la Karol, ja połamałam wszystkie regulaminy i zakochałam się w takim starym blefiarzu i hultaju. Nie mogłam uwierzyć, że przytrafiło mi się coś takiego, tym bardziej, że tak naprawdę nie planowałam zakochiwania się w kimkolwiek… ale nic nie mogłam na to poradzić.

– Mój ty skarbie – powiedział czule Pablo, całując ją we włosy. – A czy ty myślisz, że ja to planowałem? Zanim zaczęły się nasze przygody ze schowkiem na szczotki i policją, byłem zadufanym megalomanem przekonanym, że jest absolutnym panem siebie i może mieć wszystko, po co tylko zechce mu się sięgnąć. Chełpiłem się, że taki jestem twardy i samowystarczalny… supermacho pierwszej kategorii. I nagle okazało się, że każdy Achilles ma swoją piętę, a ja wcale nie jestem wyjątkiem, tylko dotąd nikt mnie w nią jeszcze nie trafił – uśmiechnął się. – Nie podejrzewałem, że zrobi to taka mała gwiazdeczka… Przy tobie musiałem zwolnić, nabrać pokory, nauczyć się cierpliwości… i byłem tym zachwycony! Czułem się, jakbym zaczynał życie od początku. Tabula rasa. Powrót do pierwotnego idealizmu, z którego, jak się okazuje, za szybko zrezygnowałem… Nie sądziłem, że może mnie jeszcze czekać coś takiego. Pewnie dlatego nie przejmowałem się wcześniej tym, jak żyję, nie myślałem o tym, co będzie kiedyś, dalej… I to się zemściło, słono za to zapłaciłem. Moja maleńka – westchnął, tuląc ją mocniej do siebie. – Jak ty musiałaś ze sobą walczyć, ile przeze mnie wycierpiałaś!

– Już o tym nie myślę, Pablo – szepnęła Lodzia. – Zwłaszcza że sama nie mam czystego sumienia… Nie umiałam ci zaufać, krzywdziłam cię złymi myślami, bardziej wierzyłam w to, co o tobie mówili inni, niż w to, co sama widziałam i czułam… Teraz już inaczej na to patrzę, ale to dlatego, że pewnych rzeczy nauczyłam się na własnej skórze. Wcześniej za mało miałam doświadczenia, a za dużo idealistycznych wizji w głowie. I jak zwykle zabrakło mi odwagi. To moje wielkie przekleństwo… Gdybym wtedy zapytała cię wprost… – westchnęła. – Chyba już nigdy sobie nie wybaczę, że tego nie zrobiłam i że tak niepotrzebnie cierpiałeś przeze mnie przez ostatnie dni…

– Nie przez ciebie, Lea – przerwał jej stanowczo. – Nie myśl tak, perełko. Cierpiałem zasłużenie za swoje świadome wybory i zabałaganione życie. Tyle osób latami mi o tym mówiło, rodzice, siostra, przyjaciele… Wychowałem się w nie mniej konserwatywnej rodzinie niż twoja, więc możesz sobie wyobrazić, jakich kazań musiałem się osłuchać. Ale oczywiście zawsze to ja byłem mądrzejszy i wszystko wiedziałem lepiej, metodycznie ignorowałem te rady, śmiałem się z nich bezczelnie… Więc w końcu musiałem zarobić po uszach, to się narzucało. No i zarobiłem – westchnął. – W najbardziej bolesny sposób, którego pan pyszałek Pablo w swojej nieomylności nie przewidział. Omal nie straciłem ciebie… jedynej kobiety, do której kiedykolwiek poczułem coś więcej niż… ech!

Przygarnął ją mocniej do siebie i znów wtulił twarz w jej włosy.

– Myślisz, że miałem satysfakcję z tego, że rozdeptuję na miazgę twoje dziewczęce ideały? – ciągnął cicho. – One są przecież częścią ciebie, pokochałem je w tobie tak samo mocno jak te wszystkie twoje figlarne minki i zadziorne riposty… Gdybym był godny twojego zaufania, nie interpretowałabyś w taki skrzywiony sposób tego, co mówiłem czy robiłem. Ja to świetnie rozumiałem przez cały czas, również w ostatnią środę, kiedy tak mnie zmiażdżyłaś… To było dla mnie oczywiste. Taka wspaniała dziewczyna miałaby prawo żądać dla siebie Rycerza, o jakim marzyła, a nie zadowalać się takim degeneratem jak ja… Wiedziałem, że zasługujesz na kogoś z czystą kartą, takiego jak Szymek czy Karol. I szczerze zazdrościłem tym chłopakom… Oni nie narażają swoich ukochanych na obryzganie błotem z przeszłości.

– Ale przecież oni mają po dwadzieścia lat, a z ciebie już jest stary koń, bandziorku – uśmiechnęła się z czułością Lodzia, gładząc go po nieogolonym policzku. – W twoim wieku czysta karta byłaby niewiarygodna, a przynajmniej bardzo podejrzana. Ja to przecież wiem i kocham cię takiego, jaki jesteś. Mojego bandziora, szachraja… który udaje dla niepoznaki szarmanckiego dżentelmena, ale tak naprawdę jest gagatkiem, jakiego świat nie widział… Mojego moczymordę i pożeracza batoników z automatu. Mojego spryciarza, który jak nikt inny potrafi wszystko załatwić i zorganizować… i tego niepokonanego krętacza, który zawsze na wszystko ma odpowiedź! Kocham mojego mistrza w krojeniu pomidorów, mojego niezrównanego tancerza i nawet tego łobuza z ciemną przeszłością… Ale jest jeden warunek – zaznaczyła, podnosząc żartobliwie w górę palec. – Od dziś muszę go mieć na własność. Musi być mój i tylko mój. Skoro mam go rekonfigurować według mojej wizji, nie zniosłabym, gdyby mi ktoś inny grzebał w ustawieniach.

– Nikt nie ma i nie będzie miał takiej możliwości – zapewnił ją Pablo, którego twarz rozjaśniała się coraz promienniejszym uśmiechem przy tej wyliczance. – Już dawno mówiłem ci, że tylko ty masz hasło dostępu do panelu sterowania. Zrobisz kompleksowy reset i poustawiasz sobie wszystko, jak zechcesz, kochanie. Jednak najpierw – dodał, znów poważniejąc – będę musiał poprosić cię o jeszcze jedną przykrą przysługę.

– O co, bandziorku? – zaniepokoiła się Lodzia.

– Któregoś z tych najbliższych dni, może nawet jutro… usiądziemy sobie gdzieś wygodnie, a ja ci się dokładnie wyspowiadam z mojej przeszłości. To nie będzie dla nikogo z nas przyjemne, ale jest konieczne. Po tym, jak ostatnio oberwałem, wiem, że muszę to wyczyścić raz na zawsze.

– Nie trzeba, Pablo – szepnęła Lodzia, choć sama w głębi serca czuła, że taka rozmowa jest nieunikniona. – Nie musisz mi się z niczego spowiadać. To przecież było… kiedyś.

(c.d.n.)