Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVIII (cz. 11)

Wracając od Julki, Lodzia zatrzymała się w ogródku. Zmierzchało się już, wieczorne powietrze było ciepłe i przepełnione jedynym w swym rodzaju zapachem dojrzałej, w pełni rozkwitłej wiosny. Serce dziewczyny przepełniało szczęście, którego nawet nie musiała sobie uświadamiać, krążyło bowiem w jej żyłach razem z krwią. Przeszła na drugą stronę domu i z uśmiechem popatrzyła na zieleniące się na tylnej ścianie dzikie wino. Pięło się po niemal niewidocznej spod liści drewnianej kracie, po której kiedyś z jej pokoju na pierwszym piętrze uciekał bandzior z opatrunkiem nad prawym okiem.

„Historia jak z kosmosu” – uśmiechnęła się do siebie. – „Mogliśmy nigdy się nie spotkać, gdyby nie ten zbieg okoliczności. I gdyby nie moja sukienka, którą widział we śnie…”

Przesunęła delikatnie palcem po żółtych płatkach pięknie rozkwitłej forsycji i ruszyła z powrotem, przechodząc na frontową część domu. Okno salonu było otwarte, a ze środka dobiegały głosy Wielkiej Triady. Lodzia zatrzymała się odruchowo, słysząc swoje imię.

– Mówiłam jej, że Lodzia była wtedy w domu i nigdzie nie wychodziła – mówiła z niezadowoleniem Mamusia. – Dziecko miało fatalny humor, ledwie trzymała się na nogach, jak wróciliście z tego sklepu, prawda, Mareczku? To było widać od razu, cała była zapłakana…

– I zaraz zamknęła się w pokoju – potwierdziła Ciotka Lucy. – Nawet nie chciała nic zjeść!

– Dopiero na drugi dzień trochę się ożywiła – dodała Babcia. – Pewnie przez noc wszystko przemyślała, przeszła jakiś kryzys i wreszcie się uspokoiła…

– Tak czy inaczej Matylda znowu wymyśla niestworzone rzeczy – podsumowała zdegustowanym tonem Mamusia. – Najpierw jej córka, a teraz ona. Co to za absurdalny pomysł, żeby nasza Lodzia miała tańczyć na ulicy z jakimś facetem!

Lodzia drgnęła zaskoczona, ale zaraz uśmiechnęła się z rozbawieniem.

– Niemożliwe! – przyznała Babcia. – I w ogóle skąd mogła się wziąć taka dziwna plotka?

– Bo to niby była dziewczyna z takim długim warkoczem jak Lodzia – wyjaśniła jej Mamusia. – Może i tak, ale co z tego? Czy w tej dzielnicy jedna Lodzia ma długie włosy?

– No właśnie – poparła ją Babcia. – Jak długi warkocz, to zaraz Lodzia. Przecież twarzy Matylda chyba nie widziała?

– Mówi, że nie, bo tacy byli przytuleni – odparła z niesmakiem Mamusia. – Już ja widzę, jak moja córka daje się obściskiwać po nocy obcym facetom i jeszcze tańczy z nimi na ulicy! Ta Matylda ostatnio naprawdę ma coś z głową… I jeszcze do tego taki bezczelny wyrzut w oczach, że coś niby przed nią ukrywamy!

– No, to już rzeczywiście szczyt wszystkiego! – zgodziła się z oburzeniem Babcia. – Ja ci mówiłam, Zosiu, że ona za bardzo się wtrąca. Może niech jeszcze wymyśli, że Lodzia spotyka się w tajemnicy z którymś z sąsiadów… albo z naszym listonoszem!

– Nie, czekaj… ona mówiła, że tańczyli przy jakimś czarnym samochodzie – przypomniała sobie Mamusia. – I że to na pewno nie od sąsiadów z Jeżynowej, więc ten facet musiał nim przyjechać… A ty co się tak uśmiechasz, Mareczku, czy ja mówię coś śmiesznego?

Lodzia zatkała sobie szybko usta ręką, żeby również nie parsknąć śmiechem.

– Mareczek ma rację – oznajmiła Babcia. – To już nawet jest nie tyle oburzające, co śmieszne! Kto by tańczył na ulicy, pomyśl tylko, Zosiu? Na ulicy?! Przecież to niepoważne. A już pomysł, że to nasza Lodzia… no, słów brakuje po prostu!

– Ale Lodzieńce to lepiej nic o tym nie mówmy – zastrzegła z przejęciem Ciotka Lucy. – Po co dziecina ma się denerwować? Ona pewnie nawet tego nie skomentuje, ale potem będzie dusić w sobie te emocje… Jeszcze jej na zdrowie padnie, tyle się ostatnio napłakała!

– To prawda – przyznała Babcia. – Ostatnio zrobiła się strasznie drażliwa. Nawet o tradycji takie rzeczy mówiła, że aż mnie serce rozbolało…

– No bo zdenerwowała się wtedy, mamo – westchnęła Mamusia. – Chyba za wcześnie mówiłyśmy jej o tych nowych kandydatach. Ja dopiero teraz widzę, jakie to było niedelikatne. Dziecko cierpiało ze złamanym sercem, a my jej już o kimś nowym… Niedziwne, że nie chciała słuchać. Mam nadzieję, że to był tylko chwilowy kryzys…

– Oby! – westchnęła Ciotka. – To takie wrażliwe dziecko!

Na chwilę w salonie zapanowała cisza.

– Mareczku, dolać ci herbaty? – zapytała troskliwie Mamusia. – Okropnie późno dzisiaj wróciłeś, tak dużo mieliście pracy?

– Wypadło mi nieprzewidziane spotkanie – odparł spokojnym tonem Tatuś. – Jutro też będę musiał zostać dłużej, więc uprzedzam was, że zjem tylko obiadokolację, tak jak dzisiaj.

– Przepracujesz się – zauważyła cierpko Babcia. – Ledwo z przeziębienia wyszedłeś, a już cię tak ganiają od rana do wieczora. Człowiek w tych czasach nawet doleczyć się nie może… A tak w ogóle, to gdzie jest Lodzia?

– Poszła uczyć się do Julci, zaraz powinna wrócić na kolację – odparła Mamusia. – Lucy, zamknij już może to okno, co? Komary wlatują.

Lodzia czmychnęła czym prędzej spod okna i znalazłszy się na alejce wiodącej od furtki, spokojnym krokiem ruszyła w stronę drzwi wejściowych.