Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVIII (cz. 3)

– Nie sądziłam, że będę musiała zaopatrywać się w demobilu – zakpiła, podnosząc na niego rozbawione oczy. – Ale skoro trafiła mi się taka rzadka okazja, to nierozsądnie byłoby przejść obok… Czekaj, bandziorku, pokaż mi, co ty tu masz? – dodała nagle.

W rozproszonym świetle stojącej za nimi lampki dostrzegła coś, czego wcześniej u niego nie widziała, ba, czego na pewno nie było jeszcze na środowych urodzinach – niektóre z włosów na jego skroni były białe.

– Co mam, gwiazdeczko? – zdziwił się Pablo.

– Siwe włosy – szepnęła, przesuwając palcami po jego skroni i przyglądając się jej ze wzruszeniem. – Masz ich tu co najmniej osiem, staruszku. Albo i dziesięć.

– Sama widzisz – uśmiechnął się. – Fundujesz mi taki koktajl emocjonalny, że niedługo osiwieję całkowicie. Muszę się z tobą natychmiast ożenić, dopóki jeszcze jakoś wyglądam. Za dwa lata będę siwy jak gołąbek, a ty powiesz mi wtedy, że jednak jestem dla ciebie za stary i rzucisz mnie pod pretekstem, że wstyd się ze mną pokazać w towarzystwie.

– Nie gadaj głupot, oprychu! – roześmiała się Lodzia. – Ja nie jestem taka wybredna jak ty! Mówiłam ci już zresztą, że mam słabość do takich przyprószonych siwizną starszych panów, więc z roku na rok będziesz w moich oczach tylko zyskiwał na atrakcyjności.

– Wolę na to nie liczyć – odparł sceptycznie. – Kobiety są kapryśne i nieprzewidywalne. I tak resztę życia będę spędzał na wybijaniu zębów tym wszystkim młodym leszczom, którzy będą się wokół ciebie pałętać, więc muszę chociaż mieć do tego odpowiednie uprawnienia.

– Uparciuch z ciebie – westchnęła. – Już do mnie dotarło, że będę musiała zejść z tych moich dwóch lat. Ale chociaż rok musisz mi dać, bandziorku, tak do następnych wakacji…

– Nie ma mowy – pokręcił głową Pablo i schylił się, by pocałować ją w czoło. – Nie ustąpię ani o jeden dzień. Mówiłem ci już, że to jest rzecz niepodlegająca negocjacji. Za to we wszystkim innym możesz rozporządzać mną do woli.

– Aha, już to widzę – mruknęła. – Nie dość, że uzurpator, to jeszcze tyran.

– Poradzisz sobie ze mną – zapewnił ją wesoło. – Postawię na swoim w tej jednej sprawie, a potem będę już grzecznym i potulnym pantoflarzem. Powiedz mi, kochanie, zarezerwujesz sobie w tym tygodniu któreś popołudnie na wyjście ze mną na obiad w miłym towarzystwie? Chciałbym cię zabrać w jedno miejsce. Co byś powiedziała na najbliższą środę?

– Dobrze, tyranie – zgodziła się, wciąż przyglądając się z czułością jego lekko oszronionej skroni. – Środa zarezerwowana. Czy to jakaś okazja, na którą powinnam się elegancko ubrać?

– To nie jest konieczne, ale jeśli chcesz, to czemu nie? Ty i tak zawsze wyglądasz prześlicznie. Oczywiście przyznaję, że najbardziej nokautująca jest ta nasza niebieska sukienka… ale ona niech zostanie na wyjątkowe okazje.

Lodzia rzuciła na niego czujne spojrzenie.

– Dlaczego mówisz na nią „nasza”? – zapytała zdziwiona. – Już chyba trzeci raz to słyszę… Wydawało mi się, że ta sukienka jest tylko moja, co to znowu za uzurpatorstwo, szachraju?

Uśmiechnął się lekko, sięgnął po jej dłoń i podniósł ją do ust.

– Nie wiem, czy powinienem o tym mówić – podjął nieco zamyślonym głosem po dłuższej chwili ciszy. – Nie chcę, żebyś pomyślała, że oprócz tego, że jestem stary i zużyty, to jeszcze brakuje mi kilku klepek. Ale… tobie jednak powiem wszystko. Widzisz, gwiazdeczko, ja znałem tę twoją niebieską sukienkę, zanim zobaczyłem cię w niej pierwszy raz.

– Nie rozumiem cię, bandziorku – pokręciła głową, patrząc na niego jak na łagodnego wariata. – Nie mogłeś przecież jej znać, przez cały czas wisiała u mnie w szafie…

– A jednak – odparł powoli. – Choć mnie samemu nadal trudno w to uwierzyć… No dobrze, przyznam ci się, Lea, ale obiecaj, że nie będziesz się ze mnie śmiać. Jakieś pół roku przed tym listopadem, kiedy zamknęłaś mnie w szafie na szczotki, tak mniej więcej w okolicach naszych poprzednich urodzin, przyśniłaś mi się… właśnie w tej sukience.

Serce Lodzi zabiło jak dzwon. Przypomniała sobie własną prekognicję, tak dokładnie odzwierciedlającą dużo późniejszą scenę z bandziorem w długim płaszczu na zamglonym peronie kolejowym. Więc on też doświadczył czegoś podobnego?

(c.d.n.)