Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVIII (cz. 4)

– Miałeś proroczy sen? – wyszeptała, podnosząc na niego zaintrygowane oczy.

– Na to wygląda, kochanie – pokiwał lekko głową. – Wierzysz mi?

– Wierzę, Pablo – odparła poważnie. – Tym bardziej, że ja też miałam coś takiego. Opowiem ci to potem, niesamowita rzecz. Jednak to, co mówisz, jest jeszcze bardziej szalone… Naprawdę zobaczyłeś mnie we śnie, zanim się spotkaliśmy?

– Nigdy nikomu tego nie powiedziałem i nie powiem. Tylko tobie – zastrzegł Pablo. – Zawsze byłem realistą, facetem stąpającym mocno po ziemi i lubiącym konkrety. Pierwszy raz zdarzyło mi się coś, co tak ewidentnie wykraczało poza ramy rzeczywistości. Na początku oczywiście o tym nie wiedziałem, to był tylko sen… Krótka, taka trochę zamglona wizja pięknej, młodziutkiej kobiety w niebieskiej sukni, która opływała jej zachwycające kształty. Zapamiętałem to – uśmiechnął się. – Faceci zwracają wielką uwagę na takie szczegóły. Ale i tak najważniejsze w tym wszystkim były jej oczy… Podniosła je na mnie i zobaczyłem dwie cudowne, błękitne gwiazdy, które aż świeciły w tej sennej mgle, jakby przebijały się przez nią swoim światłem… W ogóle cała wizja była zdominowana przez ten intensywnie niebieski kolor, dokładnie taki jak twoje oczy i jak niezapominajki. Dopiero później to sobie uświadomiłem. Spojrzałem w oczy tej pięknej istoty i natychmiast poczułem się tak dziwnie, nieziemsko szczęśliwy… I to był koniec, obudziłem się. Jednak dziwiło mnie, że pamiętam każdy szczegół tej wizji, to się rzadko zdarza przy snach. A tamto porywające uczucie szczęścia trwało jeszcze przez kilka minut, zanim nie rozbudziłem się na dobre.

Przytulił ją mocniej do siebie. Lodzia słuchała niemalże na wstrzymanym oddechu.

– Zignorowałem to oczywiście zaraz potem i zapomniałem o tym na wiele miesięcy – mówił dalej. – A w listopadzie niespodziewanie przydarzyła mi się ta bójka. Pierwszy raz w dorosłym życiu oberwałem do krwi, i to tak zupełnie bez sensu… Działałem chaotycznie i nieracjonalnie, może tak wygląda szok pourazowy, nie wiem. Mogłem dojść przecież z tą raną do Piotrka, nie mam pojęcia, dlaczego podjąłem decyzję, żeby zapukać do obcego domu i poprosić o pomoc. Wtedy to mi się wydawało takie jakieś… oczywiste.

– Fatum – szepnęła Lodzia. – Mieliśmy się spotkać. U mnie w domu też drzwi zwykle otwiera albo mama, albo ciocia, a tym razem wyjątkowo wysłały mnie.

– To była chyba rzeczywiście jakaś odgórna interwencja – przyznał Pablo. – W każdym razie kiedy otworzyłaś mi drzwi, byłem zbyt oszołomiony, żeby przyjrzeć ci się uważnie. Ale kiedy wszedłem do środka, a ty kazałaś mi się wynosić, podniosłaś głowę i spojrzałaś na mnie dokładnie tak samo jak tamta dziewczyna ze snu, to był identyczny ruch głowy… i rozpoznałem te same oczy. To był tylko taki przebłysk, nie do końca świadomy, ale wystarczający, żeby wryć mnie w ziemię na kilka ładnych chwil.

– Ach, więc to dlatego tak bezczelnie stałeś w miejscu i nie reagowałeś na to, co do ciebie mówiłam? – zrozumiała Lodzia.

– Chyba nie za bardzo docierało do mnie, co mówiłaś, skarbie – uśmiechnął się Pablo. – Wiedziałem tylko, że złościsz się i chcesz mnie wygonić. I poszedłbym sobie oczywiście, ale właśnie wtedy zapakowałaś mnie do tej szafy… To była chwila kompletnego zaćmienia, pamiętam, że ten policjant bardzo mnie o to wypytywał, nie mógł zrozumieć, jak mogłem bez oporu dać się zamknąć w szafie dziewczynie, którą zdecydowanie przewyższałem wzrostem i siłą fizyczną. Nie mówiąc już o samym idiotyzmie całej sytuacji, jestem w końcu dorosłym facetem, wydawałoby się nawet, że w miarę poważnym… a zachowałem się jak jakiś szczeniak z podstawówki, który bawi się w chowanego. Nie umiałem mu tego wytłumaczyć, bo przecież nie mogłem opowiedzieć mu o ucieleśnieniu się moich sennych wizji. Wojtek trupem by padł, gdyby zobaczył coś takiego w protokole! Zresztą nigdy w życiu przed nikim bym się do tego nie przyznał… Wolałem, żeby uważali, że moje zachowanie było efektem szoku po tej bójce, do pewnego stopnia tak zresztą było.

– Ja też zachowałam się pierwszorzędnie – westchnęła Lodzia. – Oboje nas wtedy zaćmiło…

– Taki widocznie był plan, kochanie – stwierdził Pablo. – Nie mieliśmy nic do gadania, zadziałało przeznaczenie. Dla mnie zresztą materializacja sennej wizji sprzed pół roku była takim szokiem, że miałem wrażenie, jakbym siedział w tej szafie tylko kilka minut… Ale wiesz, co najbardziej mnie w tym wszystkim urzekło?

Lodzia pokręciła z uśmiechem głową.

– To, że tak przytomnie przyniosłaś ze sobą te wszystkie środki opatrunkowe i bez zbędnych pytań przystąpiłaś do udzielania mi pierwszej pomocy. Byłaś taka niesamowita! Nie potrafię ci powiedzieć, co czułem, kiedy stałaś przy mnie i tak sprawnie, szybciutko opatrywałaś mi ranę tymi swoimi malutkimi paluszkami. Obmywałaś mi twarz z taką przejętą minką i zupełnie nie bałaś się widoku krwi, widać było, że doskonale wiesz, co robić. A ja patrzyłem na ciebie i byłem zauroczony, tak po prostu… jak mężczyzna, który ma okazję popatrzeć z bliska na wyjątkowo piękną kobietę. Do tego dochodziła świadomość, że to właśnie ciebie widziałem w tamtym śnie… twoje oczy i twoją sylwetkę z tą przecudowną linią talii… i tę samą sukienkę. Oczywiście nie myślałem sobie wtedy za wiele, byłem w idiotycznie niezręcznej sytuacji i przez cały czas kombinowałem, jak wybawić cię jak najszybciej z kłopotu. Jednak myli się ten, kto sądzi, że facet potrafi przebywać w bliskiej obecności tak atrakcyjnej kobiety i zachować przy tym pełną obojętność duszy i ciała.

(c.d.n.)