Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVIII (cz. 8)

– Bardzo za tobą tęskniłam przez tych parę dni – szepnęła Lodzia. – Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. A kiedy odkryłam, jaki popełniłam błąd i jaka byłam dla ciebie niesprawiedliwa, nie mogłam czekać ani chwili. Musiałam natychmiast odzyskać moją drugą połówkę – uśmiechnęła się do niego. – Bez niej czułam się jakaś taka… wybrakowana.

– To zupełnie jak ja bez mojej – odwzajemnił jej uśmiech. – Nie wiem, skąd to się brało, Lea, ale od samego początku byłaś mi dziwnie bliska. I chociaż powtarzałaś mi ciągle, że jestem tylko na zastępstwie, czułem się przy tobie, jakbym wreszcie znalazł swoje właściwe miejsce. To też było coś metafizycznego… nowy wymiar w życiu starego cynika i realisty, który wiarę w sny i przeczucia uważał zawsze za domenę sfrustrowanych starszych pań.

Milczał przez chwilę, gładząc ją delikatnie po włosach.

– A skoro już jesteśmy przy tej metafizyce – podjął cicho – to powiem ci coś jeszcze. Był taki jeden wieczór… teraz ostatnio, kiedy byłaś w górach. Siedziałem w domu i grzebałem w komputerze, szukałem orzecznictwa do jednej ze spraw i kompletnie nie mogłem skupić się na pracy. Myślałem o tobie, o nas… o tym, co było i co będzie… I wiesz? Przez kilkanaście minut tak mocno odczuwałem twoją obecność, jakbyś była obok. Miałem wrażenie, że jeśli tylko odwrócę głowę, zobaczę cię w progu. Nie wiem, może to była po prostu taka silna tęsknota… ale odczułem to jako coś bardzo realnego.

Lodzia zadrżała, przypominając sobie swój przedostatni wieczór w górach, blask płonącego ogniska i owo niezwykłe poczucie porozumienia dusz, jakie w tamtych chwilach łączyło ją z Pablem ponad dzielącą ich przestrzenią.

– To było w sobotę, prawda, bandziorku? – szepnęła, podnosząc na niego wzrok.

– W sobotę – uśmiechnął się porozumiewawczo. – Jeśli powiesz mi, że czułaś to samo…

Pokiwała powoli głową, odwzajemniając mu uśmiech.

– Dokładnie to samo. I to mnie nawet już tak bardzo nie dziwi… Nie myśl, że tylko ty jeden masz patent na przeczucia i sny prorocze.

Opowiedziała mu o wieczorze przy ognisku, kiedy odczuwała z nim ową telepatyczną więź, a także o swym styczniowym śnie, w którym widziała sceny z przyszłości i niezapominajki. Kiedy skończyła mówić, zapadło długie milczenie. Przytulona do piersi Pabla, słuchała jak zaczarowana bicia jego serca, ogarnięta tym samym poczuciem, o którym przed chwilą jej mówił… poczuciem, że jej miejsce jest właśnie tu, przy nim. On zaś nadal gładził ją po włosach, zapatrzony gdzieś w przestrzeń z łagodnym uśmiechem na ustach i oczami wypełnionymi światłem.

Jakiś głośniejszy rumor na klatce schodowej bloku wytrącił ich z zamyślenia. Ocknęli się oboje i spojrzeli na siebie z uśmiechem. Pablo odgarnął czułym gestem ze skroni dziewczyny niesforny kosmyk włosów.

– Już późno, skarbie, prawie północ – powiedział, zerkając na wiszący na przeciwległej ścianie zegar. – Strasznie się zagadaliśmy. Ale trzeba było dzisiaj o tym wszystkim porozmawiać, od razu inaczej się czuję, jakbym zrzucił z siebie tonę kamieni. Mam nadzieję, że tobie nie będzie przez to ciężej. No, daj buziaka swojemu bandziorowi… Zobaczysz, powolutku omówimy i poukładamy sobie po kolei wszystkie nasze sprawy, te między nami i te na zewnątrz też. Twój dżinn obiecał wszystkim się zająć i dotrzyma słowa.

– Dobrze, mój potężny dżinnie – uśmiechnęła się Lodzia.

– Odwiozę cię zaraz do domu – dodał Pablo. – Musisz wrócić, zanim twoja mama zdąży się zdenerwować, zadzwonić do Leśniewskiego i zgłosić zaginięcie córki. Nie chcę, żeby moja zbrodnia uwiedzenia nastolatki wydała się przed czasem. Moja dziewczynka mogłaby mieć z tego powodu nieprzyjemności, a ja sam też wolę nie narażać się w taki sposób przyszłej teściowej! – zaśmiał się. – Ale najpierw pójdziemy zrobić sobie szybko coś do picia i zjemy razem małą kolację, co ty na to? Pokażę ci moją kawalerską kuchnię.

– Będziemy pić przypaloną wodę z jednej szklanki? – zażartowała.

– Nie miałbym nic przeciwko temu – uśmiechnął się. – Ale znajdzie się coś więcej niż woda. Na przykład mrożona pizza i batoniki z automatu. Zrobimy sobie królewską ucztę, gwiazdeczko… No, nie patrz na mnie z takim obrzydzeniem! – parsknął śmiechem na widok jej zdegustowanej miny. – Sama zobaczysz, że nie jest aż tak źle. W lodówce jest nawet mleko dla mojego kociaka!