Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVIII (cz. 9)

– Lodźka, przecież ja wiedziałam, że to się tak skończy – pokiwała głową Julka. – Czułam to od razu, kiedy powiedziałaś mi o bandziorze w szafie na szczotki. A ty zapierałaś się rękami i nogami… No, ale wcale ci się nie dziwię, to nie są łatwe rzeczy. Nacierpiałaś się przy tym jak nie wiem co. On zresztą też. Tyle pozorów świadczyło przeciwko niemu…

– E tam, nie takich znowu pozorów – uśmiechnęła się Lodzia, kładąc sobie na kolanach zeszyt od matematyki. – Żałować, to on sobie nie żałował, przez wiele lat. Podejrzewam, że licząc od początku, łapię się na jego liście może dopiero na jakąś trzecią dziesiątkę… albo i lepiej. Łajdaczyna sam już nie umie tego zliczyć, stracił rachubę w którymś momencie.

– Ale przecież ty się z tego śmiejesz – zauważyła Julka, zerkając na jej pogodną, rozjaśnioną twarz.

– A co, mam płakać? – wzruszyła ramionami Lodzia. – Kocham tego łobuza i muszę mu wierzyć, że jestem ostatnia na liście. Nic nie poradzę na to, że trafiłam na takiego gagatka, z tym fatum się nie walczy. Już wystarczająco się naszarpałam… A przede mną jeszcze jazda z rodziną, przecież babcia zawału dostanie, a mama wpadnie w furię. Ja w ogóle sobie tego nie wyobrażam, Jula – westchnęła. – Nie wiem zupełnie, jak zabrać się za ten temat.

Siedziały obie w pokoju u Julki, usiłując jeszcze ostatnim rzutem na taśmę pouczyć się do matury z matematyki, jednak rozmowa szybko zeszła na bardziej atrakcyjne tematy.

– On na serio tak się upiera na ten wrzesień? – zapytała z rozbawieniem Julka.

– Tak twierdzi – odparła Lodzia. – Ja po tych jego blefach już sama nie wiem, kiedy się wygłupia, a kiedy mówi poważnie, ale teraz raczej nie żartuje. Ustalił datę na wrzesień i koniec, nie ma dyskusji. Nieznośny tyran i uparciuch – pokręciła głową. – Uzurpator i farmazon!

– Co chcesz, fajny jest! – zaśmiała się Julka. – Zobacz, jak go wzięło, sam się pcha pod pantofel! Twoja mama powinna być zadowolona.

– Aha, jasne – pokiwała głową z przekąsem. – Niech mama tylko się dowie… Ty sobie wyobrażasz, jaka będzie awantura? Przecież on jest zupełnym przeciwieństwem tego ich wymarzonego kandydata! Muszę mieć dużo czasu, żeby wprowadzić je w temat i stopniowo przestawić im myślenie. A on tego właśnie nie pojmuje, dla niego wszystko jest proste, rozumuje jak typowy facet. Oświadczył mi się, ja się zgodziłam, więc w czym problem? Lecimy załatwiać formalności. Nie dociera do niego, że ja tak nie mogę. Może on nie musi pytać swojej rodziny o zdanie, ale ja tak.

– Przecież i tak nie masz innego wyjścia, w końcu będziesz musiała im się przyznać – zauważyła Julka.

– Wiem – westchnęła Lodzia. – Jednak muszę porozkładać to w czasie. Pablo wprawdzie obiecuje, że będzie mnie wspierał… nie wątpię w to, ale przecież pierwszy impet i tak spadnie na mnie. Do września to mi nawet czasu nie wystarczy, żeby wysłuchać ich lamentów nad moją nieszczęsną dolą. I w dodatku będę z tym sama, bo tata może mnie wspierać tylko duchowo. Jest kochany, ale to niestety klasyczna ofiara rodzinnego matriarchatu.

– No, z Pabla ofiary matriarchatu to chyba nie zrobią, co? – roześmiała się Julka.

– Nie żartuj nawet! – prychnęła Lodzia. – Ja właśnie boję się tej konfrontacji. Nie chciałabym żadnej ostrej awantury z ultimatum i koniecznością wyboru między nim a nimi. Kocham go bardzo, ale strasznie by mnie bolało, gdybym musiała skłócić się z rodziną jak wuj Edzio. Ich też przecież kocham, a oni kochają mnie, jestem w końcu jedynaczką…

– No coś ty, Lodźka! – spoważniała Julka. – Co ty wygadujesz? Pablo przecież nigdy do tego nie dopuści. Nie zapominaj, że on jest adwokatem, dyplomatyczne załatwianie trudnych spraw to jego chleb powszedni. Myślisz, że tutaj sobie nie poradzi?

– Nie wiem – uśmiechnęła się Lodzia. – Na nasz rodzinny matriarchat nie ma mocnych. A on nie będzie tym razem adwokatem, tylko oskarżonym… ja też. Ale powoli to przewalczymy, byle nie wygłupiał się teraz z tym wrześniem.

(c.d.n.)