Lodzia Makówkówna - Rozdział XXXII (cz. 16)

Mała Lenka z radością wzięła kwiaty z rąk Lodzi, mamrocząc pod noskiem nieśmiałe „dziękuję”, po czym podniosła głowę i spojrzała nieco odważniej na Pabla.

– On jest czarodziejem? – zapytała cicho.

– O tak! – pokiwała głową Lodzia. – Potrafi świetnie czarować. Ale oprócz tego jest jeszcze kimś innym, ważniejszym… Zresztą sama go o to zapytaj.

– Kim ty jesteś? – zapytała nieśmiało Lenka, patrząc na Pabla szeroko otwartymi oczami.

– Zgadnij, maleńka – uśmiechnął się. – Podpowiem ci. Jestem wielkim szczęściarzem… kimś, komu Roszpunka pozwoliła wejść do swojej wieży i zostać w niej na całe życie.

– Ach, wiem! – zawołała w natchnieniu. – Jesteś jej księciem!

– Blisko – odparł poważnym tonem. – Jestem nawet kimś więcej. Jestem jej Rycerzem.

– Ach! – szepnęła zafascynowana Lenka, jednak po chwili na jej dziecięcej buzi pojawił się wyraz zastanowienia. – Ale w czym rycerz jest lepszy od księcia? – zapytała podejrzliwie.

Pablo uśmiechnął się, przykucnął przed małą tak, by znaleźć się na wysokości jej twarzy i spojrzał jej prosto w oczy.

– Książę to straszny nudziarz i leń – wyjaśnił jej, na co Lodzia i matka dziewczynki wymieniły rozbawione spojrzenia. – Sama pomyśl, co robi taki książę? Stroi się tylko, urządza bale, jeździ sobie na białym rumaku i czeka, aż służba zrobi za niego robotę. Myśli, że wszystko należy mu się za darmo i bez wysiłku. A Rycerz to co innego… Jest człowiekiem czynu, musi ciągle walczyć o swoją damę, chronić ją przed niebezpieczeństwem, bić się z różnymi smokami i pokonywać tysiące przeszkód, żeby na nią zasłużyć.

Przekonana tą argumentacją dziewczynka pokiwała głową, popatrzyła na Lodzię, która uśmiechnęła się do niej promiennie, po czym zerknęła na trzymane w ręce kwiaty i znów przeniosła wzrok na Pabla.

– I musi dawać jej zaczarowane kwiatki? – zapytała dla pewności.

– Oczywiście – skinął głową z powagą. – To dla niego nie tylko obowiązek, ale też wielki zaszczyt i przyjemność.

– No to będziesz musiał wyczarować dla Roszpunki nowe kwiatki – oznajmiła mu z zadziorną minką, chowając bukiet za plecy w zazdrosnym geście. – Bo te już są moje!

– Jasna sprawa! – roześmiał się Pablo. – Nie martw się, wyczaruję dla Roszpunki jeszcze bardzo dużo kwiatów. A te, które podarowała ci dzisiaj, naprawdę przynoszą szczęście – dodał, zniżając głos. – Wiesz, dlaczego tak jest?

– Dlaczego? – zapytała dziewczynka, wstrzymując oddech.

– Bo wszystko, czego dotknie moja Roszpunka, przynosi szczęście – odparł Pablo, spoglądając do góry na Lodzię oczami pełnymi światła. – Ona ci się do tego nie przyznała, ale umie czarować o wiele lepiej niż ja. Zaczarowała nawet mnie… to ona zrobiła ze mnie prawdziwego Rycerza. Dlatego zachowaj sobie te kwiatki, niech mama zasuszy ci jeden w twojej ulubionej książce z bajkami i jeśli kiedyś będzie ci smutno, wyjmij go sobie i pomyśl o Roszpunce z pięknym, długim warkoczem, którą dzisiaj spotkałaś naprawdę. Zobaczysz, że kiedy sobie o niej przypomnisz, od razu zrobi ci się weselej.

– Dobrze – pokiwała głową dziewczynka z przejętą minką.

– Ale żeby czary zadziałały, Roszpunka stawia jeden warunek – dodał tajemniczo Pablo, podnosząc w górę palec.

– Jaki? – zaciekawiła się Lenka.

– Musisz słuchać mamy, starać się być grzeczna i nigdy nie płakać u pana doktora – odpowiedział, zerkając porozumiewawczo na matkę dziewczynki. – Rozumiemy się?

Mała pokiwała głową z powagą.

– Będę grzeczna, Rycerzu – obiecała.

– Świetnie – uśmiechnął się Pablo, mrugnął do niej wesoło, podniósł się i wyprostował.

Matka podeszła do niej i łagodnym gestem wzięła ją za rękę.

– Dziękuję państwu – powiedziała z uśmiechem. – Mam nadzieję, że i państwu nie zabraknie tego szczęścia, które Lenka dostała w kwiatach od Roszpunki.

– Postaramy się wyczarować go jak najwięcej – zapewnił ją Pablo, spoglądając z czułością na Lodzię, która pochyliła się lekko i pogładziła dziewczynkę po włosach.

– Do widzenia, kochanie – uśmiechnęła się, a jej modre oczy zajaśniały znów iście baśniowym blaskiem. – Może jeszcze kiedyś spotkamy się przypadkowo, a wtedy zapytam twoją mamę, czy byłaś grzeczna i czy ładnie wyleczyłaś chore serduszko. Pamiętaj, co powiedział ci mój Rycerz. Czary mogą zadziałać tylko wtedy, gdy spełni się trudne warunki… bo nawet w bajkach niczego naprawdę fajnego nie dostaje się za darmo!