– Ale ciebie akurat rozumiem – dodała oględnie. – Nie pochwalam, ale rozumiem… Tym bardziej że sam przed chwilą powiedziałeś, że wcześniej taki nie byłeś. Keep Reading

Majk również uśmiechnął się leciutko.

– Prawda – przyznał, znów wpatrzony jakby niewidzącym wzrokiem w ścianę z klaserami. – Ona była moją inspiracją, motywacją… motorem wszystkich działań i decyzji… Keep Reading

Majk siedział jeszcze przez chwilę bez ruchu, jakby czekając, czy coś jeszcze doda, po czym pokiwał powoli głową, znów zapatrując się w przeciwległą ścianę z regałem zastawionym od góry do dołu różnokolorowymi klaserami. Keep Reading

Zapadła cisza. Oboje siedzieli teraz nieruchomo obok siebie, ze spuszczonymi głowami i wzrokiem wbitym w podłogę. Majk wciąż trzymał rękę Izy w swej dłoni, jednak nie gniótł jej już jak wcześniej, a przytrzymywał tylko na wpół bezwładnie, jakby o niej zapomniał. Keep Reading

Majk, ubrany wciąż tak samo jak na przyjęciu, siedział na brzegu kozetki pochylony do przodu, z łokciami opartymi na kolanach i twarzą ukrytą w dłoniach. Nie poruszył się, kiedy weszła, tak jakby w ogóle jej nie usłyszał, choć wcale nie starała się poruszać bezszelestnie. Keep Reading